ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Αν διαβεί κανείς την κλειδαμπαρωμένη σήμερα σιδερένια είσοδο θα βρεθεί στον άλλοτε χώρο υποδοχής, ο οποίος τώρα υποδέχεται και φιλοξενεί σωρούς από πεταμένα ανομοιογενή υλικά, γκρεμισμένους σοβάδες, σπασμένες ξύλινες πόρτες, σκουπίδια ανακατεμμένα με ιατρικούς φακέλους, που περιέχουν αρχεία των άλλοτε μικρών ασθενών, γάζες με αίμα, φιαλίδια από φάρμακα και παγοκύστες. Και καθώς η όραση του επισκέπτη δέχεται τον καταιγισμό των παραπάνω εικόνων, η όσφρησή του πλήτεται από μια έντονη μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας συνδυασμένης με απροσδιόριστες οσμές φαρμάκων.
Στη δεξιά πλευρά του τοίχου υπάρχει ένα εσωτερικό παράθυρο έμμεση υποδήλωση της άλλοτε ανθρώπινης παρουσίας, αφού μέσα από αυτό γινόταν η επικοινωνία των μικρών ασθενών με το προσωπικό, αλλά τώρα τραγική υπογράμμιση της ανθρώπινης απουσίας. Ομοίως ο τηλεφωνικός θάλαμος στην αριστερή πλευρά του τοίχου υπενθυμίζει την επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον ασθενών, γιατρών και επισκεπτών.
Από τον χώρο υποδοχής γκρεμισμένες πόρτες οδηγούν σε δωμάτια, από τα οποία το ένα πιθανόν να χρησίμευε ως γραφείο των γιατρών, όπως φανερώνει ένας καθρέφτης με σωζόμενα ακόμη «ραβασάκια», καρφιτσωμένα κάτω από αυτοκόλλητη ταινία, τα οποία περιμένουν ακόμα τον παραλλήπτη τους.
Τα υπόλοιπα δωμάτια ήταν προφανώς θάλαμοι ασθενών με απομεινάρια της προηγούμενης χρήσης τους, όπως ένας ιμάντας κρεμάσμένος στον τοίχο, ο οποίος πιθανόν συγκρατούσε σπασμένα μέλη ποδιών, ενώ σήμερα αιωρείται θλιβερά στο κενό.
Η νεκρική σιγή που επικρατεί σήμερα στο κτήριο είναι ίσως η πιο δυνατή κραυγή έκκλησης ώστε το ημιθανές κτίσμα να πάρει ζωή και να συνεχίσει –έστω με διαφορετική μορφή και λειτουργία-την παρουσία του στο χρόνο.





Παρ'όλα αυτά το κτήριο ρυτιδιασμένη και φθαρμένη φιγούρα στο χρόνο αντέχει για να θυμίζει δυναμικά τη λειτουργία του και την προσφορά του.